یکی از اصول ثابت، همگانی و تغییرناپذیر که هیچ‌گاه، زمان نمی‌تواند در آن تاثیر داشته باشد، عبادت و پرستش است. این امر یکی از نیازهای روحی بشر است و انجام ندادن آن باعث عدم تعادل روحی و ایجاد برخی مشکلات می‌شود. در اسلام نماز سرلوحه‌ی تمام عبادت‌ها و عالی‌ترین نشانه‌ی بندگی است و باعث ایجاد تعادل روحی مناسب در افراد می‌شود. نماز ارتباطی روحی و معنوی و هدف آن یاد خدا است. اما اسلام خواسته است این روح را در قالب یک سلسله برنامه‌های تربیتی پیاده کند. بنابراین شرایط زیادی را برای آن قرار داده است. از جمله: شرایط صحیح بودن نماز، شرایط قبولی و کمال. هریک از این شرایط نقش موثری در تربیت انسان به ویژه نسل جوان خواهند گذاشت. بهترین دوره‌ی خودسازی برای انسان، جوانی است که انسان می‌تواند در آن رابطه‌ی خویش را با خدا مستحکم‌تر کرده و خود را از لغزش‌های بسیار، حفظ کند. نگارنده در کتاب حاضر آثار متفاوت نماز را در سه بخش تربیتی، بهداشتی و اخلاقی بیان کرده است. وی در بخش نخست به برخی از آثار تربیتی نماز چون عزت و سربلندی، افتخار، تقویت اراده، آموزش حجاب، قبول شدن دعا، و محبوبیت نزد خداوند اشاره کرده است. در ادامه و در بخش آثار بهداشتی به موضوعاتی نظیر نظافت لباس و جسم، آراستگی، فواید پزشکی رکوع و سجود، دینداری و رابطه‌ی آن با رضایت‌مندی، ازدواج و فشارهای روانی پرداخته است. در بخش پایانی نیز موضوعاتی چون پرداخت خمس و زکات، رعایت حقوق محرومین، و علت‌های بی‌توجهی به نماز را بررسی کرده است.
